İşletmeler artık yapılarını basitleştirmek zorundalar. Yönetim süreçlerinde hızlı bir sadeleşmenin zamanı geldi de geçiyor. Çağımız hızlı ve basit iletişim zamanıdır. Bunu başaramayanların işi zor. Zira işletmeler mesajlarını ilgili yerlere en kısa zamanda ve doğrudan iletmek durumundalar ve bunun için de birçok kademenin budanması gerekiyor.

Bu, hem yönetimler ve çalışanlar, hem de işletme ile müşteriler arasında en verimli iletişimin yürütülmesi için gerekli bir adımdır.

En büyük engel ise şirketlerdeki piramit yapılanmasıdır.

Piramit tarzı yapılanmada en büyük sorun kalın bel bölümüdür.

Şişkin bel, orada yığılıp kalmış çalışanlardan, tıkalı bilgi kanallarından, birikmiş sorunlardan oluşan bir bölümdür. Bir süre sonra çürümeye ve çürütmeye başlar.

Piramidin ortasındaki manialara takılıp kalan yetenekler, sonunda ya pes eder, geleceğini başka mecralarda arar, ya da işletme içindeki rutine gömülür, orada kalır.

En tepedekiler de, alttan bir tehlike hissetmedikleri için durağan bir tempo tutturur, rutin işleri tamamlar ve günü tamamlamaktan başka bir şey düşünmez.

Tepede sadece çok konuşan ama iş üretmeyen demirbaşlar kalır.

İşletmelerin proje ve yeni düşünce üretme vahaları çölleşir.

Özel sektör bürokrasisi böyle ortaya çıkar.

Bürokrasiler, ne kadar gerekli olduklarını kanıtlamayı kendisine iş edinen insanlar tarafından ve onların konumunu sağlamlaştırmak için kurulur.

Hemen şu an durup bir soru sorsak?

1800’lerde kapitalist modelin yükselişi ile iş yaşamına giren bu piramit yapılanma bir anayasa maddesi midir? Değişmesi teklif bile edilemeyecek bir yasa mıdır?

Daha da ileri gidelim.

Alternatifsiz midir?

Değişirse ne olur?

İşletmeler batar mı?

Kaos mu oluşur?

Kaldı ki işletmelerde kaos genellikle eskiyi yıkar ve yeniyi oluşturur. Yeni her zaman iyidir ve işletmelerin ufkunu açar.

Vurgulamak istediğimiz temel sorun piramidin adaletsizliğidir.

Piramit, yükseldikçe daralır ve bu nedenle çok az sayıda insan ödüllendirilir.

Belirli bir düzlüğe erişen ya da artık daha yukarı çıkacak bir boşluk bulamayanları ise moralsiz bırakır. Sonrası ise hayal kırıklıkları ile doludur.

Piramit örgütlenmenin tabanında yer alan çalışanlardan sadece işlerine yoğunlaşmaları, kaba tabirler etliye sütlüye karışmamaları beklenir.

Sonra iş rutine bağlanır.

Piramidin o düzlüğünde hapsolan insanlar kendilerine bir konfor alanı yaratır. Her gün aynı saatte işe gelir ve aynı saatte çıkarlar.

Geleneksel şirketler, uygun bir pozisyon açılana kadar insanları depolar. Ama oralarda neler yaşandığı ile ilgilenmez. İlgi ve eğitim ile beslemezler.

Aynı işleri tekrarlarlar.

Muhtemelen birçok yetenek ya da değer o rutin içinde kaybolur.

Daha da kötüsü, piramidin tabakaları arasına ego girer.

Bağlantılar kopar.

Her bir tabaka kendi içinde özerk bir yapıya döner.

Kontrol zorlaşır.

İnsanların birbiri ile teması kesilir.

İşletmenin ortak aklı bu kadar çok unvan ve paye karşısında zorlanır.

İş Dünyasına artık farklı düşünceler gelmeli. Farklı modeller incelenmeli.

Piramit yıkılmalı.